W pierwszym przypadku można konstruować tylko płaszczyzny proste. Druga metoda umożliwia natomiast wznoszenie tak ostatnio chętnie stosowanych przez architektów ścianek łukowych. Istotnym ograniczeniem przy budowie szklanych ścian są maksymalne wymiary takiej przegrody (12 m2). Jest to spowodowane dużą rozszerzalnością termiczną pustaków. Ponadto ściany tego rodzaju nie mogą przenosić obciążeń z sąsiednich konstrukcji i muszą być od nich oddzielone szczelinami dylatacyjnymi. Maksymalna wielkość pola pomiędzy szczelinami dylatacyjnymi wynosi 3×3 m.
Pustaki szklane produkowane są w dwóch podstawowych rozmiarach 19×19×8 oraz 24×24×8 cm. Oznacza to, że potrzeba ich 25 lub 16 szt/m2. Warto jednak zauważyć, że poza tym podstawowym asortymentem na rynku dostępne są również pustaki o innych w y mia rach. Na końcu ściany można ułożyć pustaki połówkowe, a na jej załamaniu - narożne. Dostępne są kształtki o kątach 135°, 90°, 60°.
Pustaki mogą być przezroczyste, matowe, bezbarwne lub kolorowe. Z cechami tymi ściśle związana jest zdolność do przepuszczania światła (od 50 do 80%). Powierzchnia elementów może być również gładka lub ozdobiona fakturą.
Przegrody z pustaków szklanych mają słabą izolacyjność termiczną (U=2,34-2,97 W/(m2K), natomiast całkiem nieźle izolują akustycznie (RA1=38-45 dB). Wznosząc szklaną ścianę w sposób tradycyjny, czyli murując, można wykonać płaszczyzny zakrzywione, co nie jest możliwe w systemach suchej zabudowy.
Montaż konstrukcji trzeba rozpocząć od wykonania cokołu zbrojonego stalowymi prętami. Wraz z pasem górnym i pasami bocznymi musi on utworzyć ramę obwodową o szerokości 35-100 mm. Między każdą warstwą oraz każdym rzędem pustaków trzeba umieścić pręty zbrojeniowe (bez zbrojenia można stawiać jedynie ściany o powierzchni nieprzekraczającej 1,5 m2). Wznoszenie takiej ściany ułatwiają krzyżyki dystansowe z tworzywa sztucznego. Zapewniają one równe spoiny o szerokości 10 mm.
(Fotografia tytułowa: Vitrosilicon)
Najczęściej komentowane