Mimo to podjazd można wykonać w jednym z kilku wariantów. Najczęściej wykorzystywany i bardzo praktyczny jest bruk betonowy , który oferowany jest przez wielu producentów. Kostka betonowa, wytwarzana z wibrowanego betonu sprasowywanego pod ciśnieniem, dostępna jest w dwóch odmianach: jedno- i dwuwarstwowej.
Elementy jednowarstwowe są barwione w masie, dwuwarstwowe zaś składają się z szarej podbudowy konstrukcyjnej oraz barwionej warstwy wierzchniej. Kostka przeznaczona na samochodowy podjazd dla pojazdów o masie całkowitej powyżej 2 t (a pułap ten przekracza np. wiele samochodów terenowych), musi mieć grubość co najmniej 6 cm. Dla zwykłego auta osobowego wystarczą elementy grubości 4 cm (takie, jakimi wykłada się ścieżki). Aby zewnętrzny obrys podjazdu pozostawał niezmieniony, należy ułożyć wzdłuż niego betonowe obrzeża lub krawężniki.
Obrzeże to element mniej masywny, który po ułożeniu nie wystaje ponad powierzchnię kostek. Krawężnik wkopuje się w grunt znacznie głębiej, a jego górna krawędź (często profilowana) wystaje ponad powierzchnię podjazdu. Dzięki temu może stać się oparciem dla otaczającej podjazd niewysokiej skarpy. Innym sposobem umocnienia brzegów utwardzonej strefy jest wykonanie betonowej palisady (takie elementy oferują niemal wszyscy producenci brukowej galanterii). Bruk betonowy dostępny jest w wielu kształtach i kolorach, a także w kilku różnych fakturach.
Bruk z kamienia naturalnego również doskonale sprawdzi się na podjeździe. Najodpowiedniejszy do tego celu będzie granit łupany lub groszkowany. Jest on dostępny w postaci sześciennych kostek o szorstkiej powierzchni. Zdecydowanie mniej polecany (a przy tym droższy i trudniej dostępny) jest bazalt. Nie warto go wykorzystywać szczególnie na podjazdach pochyłych. Bazaltowa nawierzchnia po deszczu staje się bowiem bardzo śliska.
Bruk kamienny, podobnie jak betonowy, wymaga również ułożenia obrzeży. Atrakcyjny podjazd można wykonać z cegły klinkierowej, która ma znikomą nasiąkliwość i dużą mrozoodporność. Klinkier jest ponadto odporny na działanie chemikaliów (w tym także benzyny i oleju silnikowego), dzięki czemu na przydomowym placyku manewrowym nie pojawią się nieestetyczne zacieki i plamy. W celu uzyskania większej wytrzymałości, cegły na podjeździe układa się „na sztorc", a nie płasko, jak można to zrobić na ścieżkach.
Technologia betonu odciskanego w dalszym ciągu jest nieco mniej popularna od wymienionych wcześniej rozwiązań, a szkoda gdyż daje bardzo interesujące efekty. Metoda ta polega na odciskaniu wybranego wzoru w nawierzchni zabarwionej i odpowiednio przygotowanej litej płyty betonowej, wylanej na podjeździe.
Zaletą betonu odciskanego jest duży wybór wzorów oraz odcieni. Można zdecydować się na imitację kostki, kocich łbów, a nawet desek. Nawierzchnia taka po zaimpregnowaniu staje się nienasiąkliwa i mrozoodporna. Ze względu na całkowitą szczelność wymaga jednak zainstalowania sprawnego systemu odprowadzania wody deszczowej, dlatego nie jest zalecana na duże powierzchnie.
Niejako na drugim biegunie sposobów na wykonywanie podjazdów, znajdują się betonowe płyty ażurowe (tzw. eko-kratka), które po ułożeniu można obsiać trawą lub obsypać drobnym żwirem. Zaletą płyt ażurowych jest zachowanie większej powierzchni biologicznie czynnej, naturalny wygląd, a także doskonałe odwodnienie podjazdu.
(Fotografia tytułowa: Polbruk)