Gładzie, oprócz gipsu, zawierają szereg dodatków zwiększających przyczepność i wytrzymałość, ułatwiających szlifowanie, wyrównujących barwę i regulujących szybkość wiązania gładzi.
Na rynku dostępne są trzy zasadnicze rodzaje gładzi do wyrównywania ścian:
- gipsowe,
- anhydrytowe
- polimerowe.
Każdy z nich ma nieco inne własności użytkowe i zakres zastosowania (określony w instrukcji umieszczonej na opakowaniu). Podłożem pod gładzie mogą być surowe, ale wyschnięte tynki cementowo-wapienne i gipsowe, płyty g-k i niektóre powłoki malarskie.
Gładzi tynkarskich raczej nie używa się, gdy odchylenie ściany od pionu przekracza 5 mm (gdyż może się złuszczać). W takim przypadku ścianę wstępnie wyrównujemy masą szpachlową i dopiero potem na całą powierzchnię naciągamy gładź.
Gładzie tynkarskie rozprowadza się szeroką pacą, warstewką grubości do 2 mm. Najczęściej ściany po wstępnym wygładzeniu wymagają przeszlifowania i ponownego naciągnięcia warstewki wygładzającej. Wygodne do nakładania są gotowe gładzie polimerowe - wysychają wolniej, ale lepiej przylegają do podłoża.
Produkowane są także gładzie do wyrównywania na mokro, co eliminuje zapylenie pomieszczeń podczas szlifowania - ostateczne wygładzenie uzyskuje się po nawilżeniu, przy pomocy pacy, wstępnie stwardniałej powierzchni.
Gładź tynkarska w postaci suchej należy przygotowywać według zaleceń producenta, niemniej warto pamiętać o następujących zasadach (dotyczą wszystkich materiałów gipsowych):
- do wody, a nie odwrotnie;
- ilość wody powinna zapewniać uzyskanie pożądanej konsystencji, bez konieczności jej dolewania;
- do mieszania trzeba używać mieszadeł wolnoobrotowych, aby nie spowodować napowietrzenia zaprawy, bo prowadzi to do uzyskania porowatej powierzchni;
- po każdorazowym zużyciu przygotowanej porcji zaprawy, naczynia i narzędzia należy dokładnie umyć, gdyż resztki twardniejącego gipsu na narzędziach skracają czas wiązania kolejnej porcji materiału.
Najczęściej komentowane