Wspomniana już kostka betonowa nadaje się również na ścieżki (można użyć to tego celu jej najcieńszej odmiany o grubości 4 cm). Dzięki dostępnym kształtom można z niej kształtować trakty o krętym przebiegu (doskonałe do ogrodu naturalistycznego), ronda, rozety 7 i półkoliste schodki 8. Kostki barwione są na rozmaite kolory, od pastelowych po bardzo jaskrawe. Ich powierzchnia może być: gładka, piaskowana lub śrutowana w fazie produkcji, a także uszlachetniana za pomocą domieszek (np. bazaltu).
Wszystko to pozwala na układanie wymyślnych wzorów 9, a także na idealne dobranie wyglądu ścieżek do stylu domu oraz ogrodu.
Atrakcyjne szlaki piesze mogą powstawać także z kostki kamiennej, której dodatkową zaletą jest szlachetny, naturalny wygląd. Wokół domu o architekturze tradycyjnej efektownie będzie wyglądała kostka tzw. rustykalna (gładzona o wyoblonych krawędziach). Obok popularnego granitu dostępne są także elementy bazaltowe, marmurowe, kwarcytowe i porfirowe.
Nawierzchnię ścieżek można też ułożyć z płyt kamiennych, regularnych lub łupanych, o grubości od 3 do 5 cm. Ścieżka z płyt piaskowca lub z różnych odmian łupka prezentuje się naprawdę bardzo pięknie.
Doskonałym materiałem na ścieżki ogrodowe jest klinkier, z którego produkuje się cegły, kostkę oraz płytki obrzeżowe. Klinkier jest dostępny w wielu odcieniach czerwieni oraz brązu, a także w kolorze białym. Niejednolita kolorystyka jego powierzchni sprawia, że świetnie komponuje się z ogrodową zielenią.
Alternatywą (znacznie tańszą) dla cegły czy kostki klinkierowej jest cegła rozbiórkowa, którą przy odrobinie szczęścia można pozyskać nawet za darmo. Ścieżki z niej ułożone nie będą wprawdzie tak trwałe, jak te z materiałów wymienionych wcześniej, ale powolne uleganie upływowi czasu jest niejako wpisane w ich specyfikę.
Bardzo naturalnie wyglądają również ścieżki z bruku drewnianego - w postaci klocków o przekrojach kwadratowych (nawierzchnia ścisła) lub pociętych okrąglaków o średnicy ok. 10 cm. Najlepiej sprawdza się w tej roli twarde i odporne drewno dębowe. Elementy muszą być zaimpregnowane (najlepiej ciśnieniowo) oraz zabezpieczone środkiem grzybobójczym. Należy je układać bardzo dokładnie i dobijać do równego poziomu gumowym młotkiem.
Wykończeniem i wzmocnieniem takich ścieżek są drewniane obrzeża. Trwałość takiej konstrukcji z całą pewnością siega kilkunastu lat.
Innym wariantem nawierzchni drewnianej są belki przypominające swą formą podkłady kolejowe (przekrój 10x10 cm). Układając je wachlarzowo, można utworzyć bardzo stylowe, kręte ciągi piesze. Dzięki swej wadze i masywności belki nie wymagają montowania obrzeży.
Wykonanie ścieżki żwirowej wijącej się w trawie niczym strumień nie jest trudne. Należy tylko zadbać o odpowiednie przygotowanie podłoża i ułożenie obrzeży w taki sposób, aby „treść" ścieżki nie rozsypywała się po pozostałej cżęści ogrodu. Szczególnie malowniczym wykończeniem takiej ścieżki są krawędzie utworzone z podłużnych, łupanych płyt kamiennych.
(Fotografia tytułowa: Awbud)
Najczęściej komentowane